Son Peygamber, Peygamber Efendimiz (S.A.V)’den sonra hayatta olan, Nebî olmayan Resûller ‘‘Huzur Namazının İmamı’’ olarak mutlaka kıyamete kadar vazifelendirilecektir.

Öldüğü zaman kişi, huzur namazının imamlığından derhal alınır.

Huzur Namazı’nın İmamlığı, Allah’ın katında (İndi İlâhi’de) kılınan namazın imamlığıdır. Allah’ın katında, oradaki bir günlük zaman süresinde, yedi vakit namaz kılınır.

Orada Huzur Namazı’nın İmamı’na tâbî olarak insan ruhları namaz kılarlar. Bütün Nebîler ve Son Nebî Peygamber Efendimiz (S.A.V) de yaşadığı dönemde Huzur Namazı’nın İmamıydı.

Bu imamların temel vazifeleri insanları hidayete erdirmek, insanların ruhlarını Allah’a ulaştırmaktır.

Kim Allah’a ulaşmayı dilerse, Allahû Teâlâ onu 12 ihsanla mürşidine ulaştırır. Allah’a ulaşmayı dilemiş olan bu kişi, Allah’ın kendisine beyan ettiği mürşide ulaşarak, önünde diz çöküp, tövbe ettiği anda, o merasimde devrin imamının ruhu, arşı tutan meleklerle beraber mutlaka hazır bulunur. Ve hemen o kişinin başının üzerine gelip yerleşir. Kişinin ruhunun Allah’a ulaşması istikametinde emrini vererek kişinin ruhunu vücuttan ayrılmaya davet eder. Vücuttan ayrılan ruh, yedi katlık bir yolculuğu tamamlayarak Allah’a ulaşır.

İşte bu görevi yapan, devrin imamıdır.

Enbiyâ-72’de her biri kendi devrinin imamı olan Hz. İbrahim, Hz. İshak ve Hz. Yakup’tan bahsedilmektedir. Üç nesil ve üç huzur namazının imamı söz konusudur. Ve Allahû Teâlâ onlara vahyettiğini ifade etmektedir.

Burada bahsedilen imamlar, peygamber imamlardır (Nebî imamlardır).

Hiçbir melek ve cin, Allah’ın huzurundaki, huzur namazının imamlığını üstlenemez. Huzur namazının imamlığının gerçek temsilcileri Nebî Resûllerdir. Son Nebî Resûl Peygamber Efendimiz (S.A.V)’dir. O’ndan evvelki bütün Nebîlerde olduğu gibi, yaşadığı devirde O da ‘‘Huzur Namazının İmamı’’ idi. O rahmetli olduktan sonra 1400 senedir ‘‘Huzur Namazının İmamlığı’’, Peygamber (Nebî) olmayan Velî Resûller vasıtasıyla devam ettirilmektedir.

Her Devrin İmamı salâh makamının sahibidir. Salâh makamına Tövbe-i Nasuh daveti ile geçilir. Tövbe-i Nasuh, ihlâs makamının salâh makamından evvelki son kademesidir.

66/TAHRÎM-8: Yâ eyyuhellezîne âmenû tûbû ilâllâhi tevbeten nasûhâ (nasûhan), asâ rabbukum en yukeffire ankum seyyiâtikum ve yudhılekum cennâtin tecrî min tahtihel enhâru yevme lâ yuhzîllâhun nebiyye vellezîne âmenû meahu, nûruhum yes’â beyne eydîhim ve bi eymânihim yekûlûne rabbenâ etmim lenâ nûrenâ vagfirlenâ, inneke alâ kulli şey’in kadîr (kadîrun).

Ey âmenû olanlar (Allah’a ulaşmayı dileyenler)! Allah’a Nasuh Tövbesi ile tövbe edin! Umulur ki Rabbiniz, sizin günahlarınızı örter ve sizi altından nehirler akan cennetlere koyar. O gün Allah, Nebileri ve O’nunla beraber olanları mahzun etmez. Onların nurları, önlerinde ve sağlarında koşar. “Rabbimiz, bizim nurumuzu tamamla ve bize mağfiret et (günahlarımızı sevaba çevir). Muhakkak ki Sen, her şeye kadirsin.” derler.

Kişi nefsinin bütün afetlerini yok ettiği noktada (daimî zikir) kendisine sadece zemin kat gösterilir. Ve bu konumdaki kişi 7 vasfın sahibidir:

1- Kişi daimî zikrin sahibidir.

2- Kişinin nefsinin kalbinde hiç afet kalmamıştır.

3- Kişinin kalp gözü açılmıştır.

4- Kişinin kalp kulağı açılmıştır.

5- Kişi ehli tezekkürdür.

6- Kişi ehli hayırdır.

7- Kişi ehli hikmettir.

Kişinin kalbi kendisine yedi yer katı (yerlerin melekûtu) gösterilmesi sebebiyle yedi defa müzeyyen olmuştur. Ulûl’elbab makamından ihlâs makamına geçmiştir. Kişiye yedi tane gök katı ve yedinci katın bütün âlemleri gösterilir ve yedi defa daha kalbi müzeyyen olur.

Yedinci katın son mertebesi olan Sidretül Münteha görüldüğü zaman kişi Tövbe-i Nasuh’a davet edilir. Bu, ihlâs makamının son kademesidir.

28 basamaklık İslâm merdivenin, en üst seviyedeki 28. basamağa geçen herkes Salihlerdendir. Yedi velâyet makamının en üstünü salâh makamıdır.

Salâh makamı, irade teslimini de ihtiva eder.

21/ENBİYÂ-72: Ve vehebnâ lehu ishâk(ishâka), ve ya’kûbe nâfileh (nâfileten), ve kullen cealnâ sâlihîn (sâlihîne).

Ve ona, İshak (A.S)’ı ve nafileten (ilâveten) Yakup (A.S)’ı vehbi (armağan) olarak verdik. Ve hepsini Salihler kıldık.

Allahû Teâlâ, birbirinin ardından gelen nesillerden bahsetmektedir. Nafileten kelimesi; ilâveten, ardından gelen anlamındadır. Allahû Teâlâ, Hz. İbrahim’e bir İsmail (A.S)’ı bir de İshak (A.S)’ı vermişti. Ve İshak (A.S)’a da Yakup (A.S)’ı vermişti.

21/ENBİYÂ-73: Ve cealnâhum eimmeten yehdûne bi emrinâ ve evhaynâ ileyhim fi’lel hayrâti ve ikâmes salâti ve îtâez zekâh (zekâti), ve kânû lenâ âbidîn (âbidîne).

Ve onları, emrimizle hidayete erdiren (ölmeden önce ruhları Allah’a ulaştıran) imamlar kıldık. Ve onlara, hayırlar işlemeyi, namaz kılmayı ve zekât vermeyi vahyettik. Ve onlar, Bize kul oldular.

İndi İlâhi’de kılınan huzur namazının bütün cemaati sadece insanlardan oluşur. Cinlerin Allah’ın katına yükselmesi söz konusu değildir. Meleklerdense, arşı tutan melekler zaten tahtların boşlukta kalması sebebiyle İndi İlâhi’de vazifelidirler. Ama oranın standartlarında görünmezler. İndi İlâhi’den evvel de yedinci gök katının üçüncü âleminde, Ümmül Kitab’ı boşlukta tutanlar da arşı tutan meleklerdir.

Secde-24’te Allah’ın bahsettiği huzur namazının imamları sadece insanlardandır.

32/SECDE-24: Ve cealnâ minhum eimmeten yehdûne bi emrinâ lemmâ saberû ve kânû bi âyâtinâ yûkınûn (yûkınûne).

Ve onlardan, emrimizle hidayete erdiren imamlar kıldık ve sabır sahibi oldukları ve âyetlerimize (Hakkul yakin seviyesinde) yakin hâsıl etmiş oldukları için.

Huzur namazında bir peygamber yer almışsa o, bu devirde imam olamaz. Çünkü bu devirde hayatta olan bir Nebî (peygamber) mevcut değildir. Ve bu devirde huzur namazının imamı mutlaka peygamber olmayan bir Velî Resûldür.

Allah razı olsun.